KNMG District Groningen organiseert voor haar leden een bijscholingsavond met als thema: Niet alles wat kan, hoeft. In de hedendaagse zorg kom je als arts regelmatig weer voor het dilemma te staan: wel of niet behandelen? Wat is kwaliteit van leven voor mijn patiënt? Moeten we alles doen wat medisch gezien mogelijk is? En hoe zit dit bij kinderen? Dit zijn een paar van de vele vragen die op deze avond behandeld zullen worden.

• Introductie thema en casuïstiek vanuit het oogpunt van de Dappere Dokters door drs. Bart Meijman en drs. Floor Snoek.
• Een debat onder leiding van dr. Els Maeckelberghe, ethicus
• Beslissingen over levenseinde bij pasgeborenen en kinderen: wanneer doen en wanneer laten? door prof. mr. dr. Eduard Verhagen, hoofd kindergeneeskunde UMCG

Dappere Dokters

De sprekers zullen beginnen met een korte inleiding over de filosofie van de Dappere Dokters, gevolgd door een interactief gedeelte met bespreking van casuïstiek. Dappere dokters draait om de gunstigste zorg voor de patiënt waarbij de patiënt belangrijker is dan de ziekte. Deze dokters hebben aandacht voor de betrokkenheid en eigen verantwoordelijkheid van de patiënt bij de besluitvorming over de behandeling maar schuiven hun professionele verantwoordelijkheid daarmee niet van zich af.

Niet alles wat kan, hoeft – een debat

Van hedendaagse patiënten wordt verwacht dat ze in alle vrijheid beschikken en beslissen over eigen lijf en leden: bedenken bij welke zorgverzekeraar ze zich aansluiten; nauwkeurig afwegen welke behandeloptie het meest geschikt is; de adviezen van de zorgverleners opvolgen maar toch zelf blijven nadenken, en te besluiten hoe lang ze willen doorgaan met hun leven. Zorgverleners dienen dan weer grenzen te stellen aan de ongebreidelde verzoeken van patiënten; goede zorg te leveren binnen financiële grenzen; aandacht te besteden aan lichamelijk, psychisch en spiritueel welbevinden van zorgvragers. 

Beslissingen rondom levenseinde bij kinderen en pasgeborenen

Gemiddeld overlijden in Nederland 1200 kinderen per jaar, het grootste deel overlijdt in het eerste levensjaar. Kinderartsen worden dan ook vaak geconfronteerd met de vraag wat in levensbedreigende situaties bij zieke pasgeborenen het beste gedaan kan worden. Een lastige vraag omdat vaak niet direct duidelijk is wat juist is om te doen. Sinds enige jaren bestaat de mogelijkheid om actief het leven van pasgeborenen te beëindigen. Maakt dat de beslissingen nu makkelijker of moeilijker? Geeft zo’n kans nu juist rust of onrust aan ouders en artsen?