|
|
|
Overeenkomstig de eed van Hippocrates beloven alle artsen plechtig: “Ik zal mij open en toetsbaar opstellen”. Het hoort bij de professie van de arts om rekenschap af te leggen van zijn of haar handelen, om anderen dit handelen te laten beoordelen en eventueel te laten bijsturen. Controle van medisch handelen moet de kwaliteit ervan waarborgen. Om te kunnen controleren moet er gemeten worden, moet er verslag gedaan worden van het handelen en gegevens worden vastgelegd. Meten en controleren lijken onmisbaar voor kwalitatief goede zorg. Maar wat gebeurt er daadwerkelijk? Welke gewenste, maar ook welke ongewenste effecten heeft meten op professionaliteit? Menig medisch professional ervaart een vervreemding van zijn of haar eigen professie door de toenemende (digitale) bureaucratisering, en niet zelden leidt een dergelijke vervreemding tot overspannenheid en burnout. Zijn minder regels en meer ruimte voor autonomie reële oplossingen in een sector die steeds complexer en meer data-gedreven wordt? Of zijn deze ‘neveneffecten’ een onvermijdelijk offer voor de veiligheid die we eisen?
In ons jaarcongres zullen we ingaan op de vraag hoe controle bij kan dragen aan goede zorg. Hoe om te gaan met regeldruk? En of er een betere balans te vinden is tussen meten, controle en vertrouwen.
De deelnemer heeft na afloop meer inzicht in:
