|
|
|
De ontwikkeling van een ketentriagesysteem volgens de Nederlandse Triage Standaard (NTS) vraagt van triagisten en huisartsen een andere denk- en werkwijze. Was de triage tot op heden vooral gericht op consult voorbereiding, met de komst van de NTS is deze vooral gericht op de toekenning van urgenties. Hoe snel moet deze hulpvrager met deze klacht door wie gezien worden. Niet langer is de diagnose daarbij uitgangspunt, maar de klinische presentatie en de toestand van de ABCD-vitale lichaamsfuncties.
Triage betekent dat men zich los moet maken van het denken in diagnoses en ziektebeelden. Bij ernstige medische incidenten blijkt het diagnose denken veelal een belangrijke rol te spelen. Tijdens de triage is het denken vanuit diagnoses een slechte manier om te bepalen hoe snel iemand gezien moet worden, immers uit onderzoek blijkt dat er nauwelijks verband is tussen de urgentie van een medische hulpvraag en de ernst van de diagnose. Het is veiliger om de urgentie van een hulpvraag te triëren op basis van het toestandsbeeld, analoog aan de ABCD-methodiek, dan op basis van een waarschijnlijkheidsdiagnose. De meerwaarde van toestandsbeeldgericht triëren geldt zowel voor acuut levensbedreigende situaties als voor de keuze tussen zien of niet zien bij minder acute maar zeker zo serieuze aandoeningen.
Aan de hand van casuïstiek wordt de deelnemer vertrouwd gemaakt met het denken in urgenties en een toestandsbeeldgerichte triage.
Als leerdoelen van deze workshop gelden:
