Verschillende onderzoeken van onder meer Jelle Prins (2015) & Erik Drenth (2016) tonen aan dat artsen in Nederland een verhoogd risico hebben op burn-out (klachten), depressie en suïcide. De verhoogde burn-outscore van AIOS ligt op dit moment op 14,7% en dat van coassistenten zelfs op 17,8%. Onder vrouwelijk artsen is het suïciderisico met 400% verhoogd: in de VS suïcideren zich jaarlijks 300-400 medisch studenten, dat is een volle collegezaal!

Schanafelt van de Mayo Clinic toonde in 2010 aan met zijn onderzoeken dat deze klachten ook leiden tot een toename van medische fouten. Een daarop volgend onderzoek van Duming et al. (2013) toonde aan dat niet alleen de kans op medische fouten toeneemt, maar dat de algehele kwaliteit van zorg achteruit gaat wanneer een arts hogere mate van stress gerelateerde klachten ervaart. Dit ligt in lijn met het onderzoek van Tei (2014) waarin zij aantoont dat zorgprofessionals ook minder empathie vertonen wanneer zij stress gerelateerde klachten ervaren. Tenslotte is het bekend dat artsen die met depressie en/of verslaving worstelen vaak geen of laat hulp en behandeling zoeken. Dit leidt tot langdurige uitval of staken van de medische praktijk. De kosten van de opleiding tot medisch specialist bedragen gemiddeld 1 miljoen euro; een fors maatschappelijk kapitaalverlies wanneer een medisch specialist om mogelijk vermijdbare redenen staakt met zijn of haar medische praktijk.

Het feit dat deze klachten in de grote mate aanwezig zijn binnen de zorg, onderstreept het belang om een specifiek op maat gesneden programma voor de zorg aan te bieden. Het verplicht om het programma zoveel als mogelijk zorg-specifiek te maken, zodat herkenbaarheid en acceptatie toenemen en effectiviteit van geboden handvatten toeneemt.