De verslavingszorg in Nederland is aan grote veranderingen onderhevig. Vanuit de overheid is gestuurd op de transitie van de specialistische GGZ naar de basis- GGZ. Daar zitten we nu midden in. Ook op instellingsniveau zijn grote ontwikkelingen in gang gezet in de (sociale) verslavingszorg. De klassieke tweedeling tussen verslavingszorg en reguliere psychiatrie wordt als niet passend meer ervaren. De rol van ervaringsdeskundigheid wordt groter en er wordt steeds meer gewerkt vanuit de herstelgerichte visie.

De uitdaging is om goed om te gaan met al deze veranderingen. Want wat betekent de transitie voor de samenwerking tussen de huisarts, basis-GGZ en specialistische GGZ als het gaat om het behandelen van verslaving? Hoe kunnen wijkteams en FACT-teams zó ingericht worden dat er een goede basis ontstaat voor effectieve behandeling en goede zorg binnen de (sociale) verslavingszorg? Welke consequenties hebben al deze ontwikkelingen voor de cliënt? Hoe ervaart de cliënt de inzet van ervaringsdeskundigen en hoe kan dit in de praktijk het best worden vormgegeven? Op welke manier kun je nu écht herstelgericht bezig zijn met de cliënt? Vele vragen dus, die om een passend antwoord vragen.

Na het succesvolle congres in 2013 wordt er een tweede congres georganiseerd met als titel “Sociale verslavingszorg: Bruggenbouwers gevraagd!”. Het hoofdthema van dit congres is verslavingszorg van de basis-GGZ tot de specialistische zorg, waarbij ook ervaringsdeskundigheid en herstelgerichte zorg een prominente plek in het programma krijgen.