Nooit te oud om te leren! Over psychotherapie bij ouderen met én zonder cognitieve stoornissen.

De gedachte dat psychotherapie bij ouderen geen zin heeft, stamt uit de psychoanalytische school. Freud veronderstelde dat vijftigplussers een te rigide karakterstructuur hebben om nog te kunnen veranderen. Bovendien zou er op die leeftijd te veel ‘materiaal’ zijn voor een analyse.

Gelukkig is deze gedachte achterhaald; zowel door de klinische praktijk als door wetenschappelijk onderzoek. Bovendien zien we vijftigers tegenwoordig niet als ouderen, maar als mensen in de bloei van hun leven. De jongste ouderen zijn minimaal 60 jaar, de oudste ouderen 80-plus. Toch zijn nog veel hulpverleners sceptisch over de therapeutische mogelijkheden bij ouderen. Immers, ook onze hersenen zijn aan ‘slijtage’ onderhevig. Reeds vanaf het 30e levensjaar gaan specifieke functies achteruit. Veel psychiatrische stoornissen zijn op hogere leeftijd geassocieerd met cognitieve defecten.

Beperkt deze leeftijds- of psychopathologie gerelateerde cognitieve achteruitgang psychotherapeutische interventies? Wat is het bewijs eigenlijk voor psychotherapie bij ouderen? Tot welke leeftijdsgroep mogen we op basis van onderzoek nog spreken over evidence-based handelingen? Is een persoonlijkheidsgerichte behandeling nog zinvol bij ouderen? Hoe kunnen we onze therapieën aanpassen in geval van cognitieve beperkingen? Deze vragen staan centraal op de nascholingsdag georganiseerd door het Netwerk Ouderenpsychiatrie van het Rob Giel Onderzoekcentrum. Met trots bieden we u een gevarieerd programma, geboden door een combinatie van (inter)nationale toponderzoekers en clinici uit de praktijk.